Η μικρή Μαρία στο Ναύπλιο

Η μικρή Μαρία στο Ναύπλιο

Είχε ξαναπάει η μικρή Μαρία στο Ναύπλιο, αλλά ήτανε παιδούλα τότες, και δε θυμόταν και πολλά.
Μέχρι που ξαναπήγε το προηγούμεο Σαββατοκύριακο με αφορμή την 4η Σύνάντηση Νέων Συγγραφέων. Ωραίο το Ναύπλιο, καλός ο καιρός και το ξενοδοχείο μια χαρούλα ήταν- έκανε βέβαια λίγο αεροβική για να χωρέσει στο μπάνιο, αλλά αφού ήταν για καλό σκοπό, χαλάλι. Έσερνε και τη μικρή της αδερφή μαζί. Για να έχει παρέα στα ψώνια και στον ύπνο, γιατί τα βράδια τηρούσε ωράριο καλογραίας. Με τις κότες κοιμότανε (όχι αγκαλίτσα), με τις καμπάνες της εκκλησιάς σηκωνότανε. Όμορφα πέρασε.
Τη Δευτέρα μόνο δεν είχε πολύ κουράγιο στη δουλειά, και την έπαιρνε ο ύπνος μπροστά στον υπολογιστή.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Γιατί, καλή μου; Μήπως ξενύχτησες; Μήπως υπερκουράστηκες; Εκδρομούλα ήσανε!
Παρ' όλ' αυτά η μικρή Μαρία κοιμόταν σχεδόν όλη τη Δευτέρα στο γραφείο της.

Πράγματι ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Στη συνάντηση (που διοργάνωσε η Λώρη με το ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ) μίλησε κιόλας. Και τι είπε! Θα τη ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι ρήτορες, συντονίζοντας την πρώτη συνεδρία. Όλο το βράδυ έκανε πρόβα με την αδερφή της στην ανάγνωση.
"Σαν καρδιογράφημα νεκρού διαβάζεις", της έλεγε η μικρή, με εμπειρία μαθημάτων υποκριτικής, και η μικρή Μαρία διάβαζε και διάβαζε και διάβαζε, μέχρι να μπει το κείμενο στο πετσί της, να το ζήσει, να το βιώσει, να το κάνει σκουπίδι και να το αναδημιουργήσει, να το... -α, σόρυ, εισήγηση ήταν, όχι ο Μάκβεθ.

Τέλος πάντων, το έμαθε, το είπε, έκανε τα λιγότερα δυνατά λάθη, περιόρισε τα "εεεεεεεεεεε" στα 5 ανά δευτερόλεπτο και σε γενικές γραμμές δεν έγινε ρεζίλι. Κάτι ήταν κι αυτό. Είχε ενδιαφέρον. Χρησιμοποίησε και τις γνώσεις της περί πειθαρχίας των πεντάχρονων από τότε που δούλευε στον παιδότοπο και όλα κύλισαν ρολόι...

Αλλά και αυτά που άκουσε ήταν πολύ καλά! Συζήτησαν, έμαθε πράγματα που δεν είχε ξανασκεφτεί, αναθεώρησε για πολλές μαλακίες που θεωρούσε δεδομένες, γνώρισε γνωστούς και μη συγγραφείς (μη γνωστούς όχι μη συγγραφείς) και στο τέλος κοιμόταν -ή προσπαθούσε τουλάχιστον να κοιμηθεί- στο μικρό εκείνο πουλμανάκι που δεν τους πήγαινε στο ΠΙΚΠΑ, αλλά τους γύρναγε στα σπιτάκια τους στην Αθήνα (ε, και ΠΙΚΠΑ να λέγαμε, δε θα πέφταμε έξω...).

Άντε, μακάρι και του χρόνου στην Ελβετία!