Saturday, April 21, 2007

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ

Η περιοχή στην οποία μένει η μικρή Μαρία είναι σχετικά έξω από την Αθήνα. Όχι πολύ, αλλά αρκετά, για να νιώθουν όλοι την ανάγκη ενός φύλακα. Ενός αιμοβόρου προστάτη,














... ενός άγρυπνου φρουρού...
















... ενός φύλακα, ο οποίος δε θα διστάσει
να επιτεθεί με αξεπέραστο ζήλο
στους επικείμενους εχθρούς...

... αφού ξυπνήσει.

ΤΟ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ

Σήμερα είναι Σάββατο. Μέσα, προς τέλη Απριλίου, με καλό καιρό. Λίγη συννεφιά, αλλά αρκετή ζέστη. Το βαρομετρικό είναι χαμηλό και η υγρασία 60%. Η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε στο κέντρο της Αθήνας τους 23 βαθμούς -γεγονός ασυνήθιστο, αλλά όχι περίεργο για τον μήνα αυτό- και το νέφος ήταν αυξημένο.


Ας προχωρήσουμε όμως και στις αθλητικές μας ειδήσεις...


Όχι, λάθος. Δεν ήθελα να πω αυτό. Σήμερα θα ήθελα να σου περιγράψω, καταπληκτικέ αναγνώστη, την εμπειρία της μικρής Μαρίας στο κομμωτήριο. Ναι, ναι, το κάνει και αυτό κάθε εξάμηνο. Καταπληκτική εμπειρία.


Κάθε έξι μήνες, ημέρα Σάββατο -μοναδική ημέρα, κατά την οποία μπορεί να ξοδέψει δύο ώρες από τον χρόνο της για να φτιάξει την μπούκλα-, η μικρή Μαρία πηγαίνει σε ένα συνοικιακό, αλλά καθ' όλα συμπαθητικό, κομμωτήριο του Κολωνακίου. Εκεί την υποδέχονται πάντα οι δύο κομμώτριες και η εκπαιδευόμενη -ή όπως αλλιώς την λένε, παρ' ότι θα πρέπει να εκπαιδεύεται εδώ και χρόνια, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται να την βλέπει μονόμως εκεί η μικρή Μαρία, αλλά από την άλλη δεν ξέρεις, μπορεί να μαθαίνει αργά... Τέλος πάντων. Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Την υποδέχονται λοιπόν οι δύο κομμώτριες, η εκπαιδευόμενη-βλαμμένο και -εδώ είναι όλα τα λεφτά- ...


ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΛΟΥΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΕΝΙΣΤΟΥΝ, ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΥΠ "ΛΑΧΑΝΑΚΙ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ" ΜΕ ΟΛΙΓΗ ΑΠΟ ΜΑΡΟΥΛΙ, ΝΑ ΒΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΤΡΙΧΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΝΑ ΞΑΣΟΥΝ ΟΤΙ ΒΑΦΤΗΚΕ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΚΡΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΛΑΚ -ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΤΑ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ.


Η μικρή Μαρία χαμογελάει ευγενικά -είναι πάντα ευγενής και μετρημένη, εκτός κι αν της ζητούν διάφορες μαλακίες στη δουλειά, όπως θέσεις σε γνωστές συναυλίες, όπου θα ήθελε να τους πει να βάλουν τις θέσεις εκεί που ξέρουν, αλλά περιορίζεται να κλείσει το τηλέφωνο- και περνάει στο χώρο.

Κάθεται, κοιτάει τριγύρω με το ίδιο ευγενικό-ντροπαλό χαμόγελο -"είμαι τόσο καλή, είμαι η νύφη που όλες ψάχνετε για τον εγγονό σας". Οι γιαγιάδες χαμογελούν κι εκείνες, κρυμμένες πίσω από σύννεφα λακ, αδέσποτες τρίχες, προγούλια και ρυτίδες. Και συζητούν. Πάνω απ' όλα συζητούν. Η μία είναι στο συμβούλιο της Εκκλησίας και θα πρέπει την επομένη -Κυριακή- να περάσει την Βασιλίσης Σοφία "εγκάρσια", όπως δηλώνει και η ίδια, για να φτάσει στην ώρα της, άφού το πρωί δεν μπορεί να ξυπνήσει εύκολα, ενώ οι άλλες βγάζουν πνιχτές κραυγές τρόμου και αγωνίας, μήπως τώρα που το περιγράφει την πατήσει το λεωφορείο...


Η ώρα ευτυχώς περνάει, την μικρή Μαρία κουρεύουν με την ταχύτητα του "δε δίνεις πουρμπουάρ, μαλακισμένο, να δεις πως θα σε κάνω", την λούζουν και εν τέλει ξεκινά το μαρτύριο της μπούκλας. Τυλίγουν το κεφάλι της τούφα-τούφα σε ρόλεϋ και ποτίζουν τα τυλιγμένα με αμμωνία -δεν κατούραγαν κιόλας! Στη συνέχεια την φασκιώνουν, με τις αναθυμιάσεις να την μαστουρώνουν, και την παρατάνε κανένα εικοσάλεπτο, να καίγεται το δέρμα της από το καυστικό υγρό, να τρέχουν τα μάτια της, να προσπαθεί να ξεγελαστεί διαβάζοντας σε κοσμοπολίτικο γυναικείο περιοδικό, γιατί δεν αφήνουν τη Βάνα Μπάρμπα να κάνει διακοπές με το παιδί της -γιατί βρωμάνε τα πόδια της;


Και αφού περάσει το τραγικό εικοσάλεπτο, την ξεπλένουν, της βάζουν σαπούνι στο κεφάλι με ένα σφουγγαράκι για δέκα λεπτά, προτού βγάλουν τα ρόλεϋ και της ξεπλύνουν το καμμένο κρανίο.


Έπειτα, και αφού στο μεταξύ έχουν περάσει τουλάχιστον είκοσι γιαγιάδες από το κομμωτήριο και έχουν λουστεί και χτενιστεί, έρχεται η ώρα να στεγνώσουν το μαλλί της μικρής Μαρίας. Εκείνη κάθεται στωικά, με ψυχραιμία, νιώθει το πιστολάκι να της καίει το ήδη μισοκαμμένο κεφάλι, αλλά δεν βγάζει λέξη. Όχι. Δεν θα παραπονεθεί. Δεν παραπονέθηκε όταν τα ρόλεϋ την ξεμάλλιασαν, όταν την έκαψε η αμμωνία, όταν οι γιαγιάδες της προκάλεσαν ψυχολογικά τραύματα. Τώρα το μαρτύριο κοντεύει να τελειώσει και θα μείνει για έξι μήνες ασφαλείς, μακριά από καυστικά υγρά και ψυχοφθόρες συναντήσεις.


Τώρα όπου να 'ναι... Ναι, η εκπαιδευόμενη τελείωσε με το πιστολάκι, και περιχαρής η μικρή Μαρία σηκώνεται να φύγει. Προτού προλάβει όμως να βγάλει τα χρήματα από το πορτοφόλι της εμφανίζεται η γκραν κομμώτρια, η οποία αποφασίζει πως δεν της αρέσει η φράτζα όπως την έκανε η εκπαιδευόμενη-βλαμμένο και καθίζει πάλι τη μικρή Μαρία στην καρέκλα.

Και πάλι η μικρή Μαρία δεν βγάζει κουβέντα.


Μετά από δέκα ακόμη ταραχώδη λεπτά είναι ελεύθερη να φύγει. Μπορεί πλέον να αποχωρήσει. Πληρώνει, δίνει ένα πουρμπουάρ από υποχρέωση στην εκπαιδευόμενη-βλαμμένο με την αρχικομμώτρια να την κοιτάει με μισό μάτι που δεν πήρε κι εκείνη κάτι, και η μικρή Μαρία βγαίνει από το κομμωτήριο, για να την παγώσει το ανοιξιάτικο αεράκι, να την γαργαλούν οι τρίχες από το κούρεμα, που γατζώθηκαν στο στέρνο και στην πλάτη της, να πρέπει σαν τρελή να κατουρήσει μετά από δύο ώρες καθισιό -πιεζόταν και η φούσκα της...


Και το συμπέρασμα μπορεί να είναι μόνο ένα:

Ε, ΡΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΡΘΩΠΟΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...