Ωραία, από τη μια λοιπόν έχουμε τα σφαλιαρίδια, τα μπουκέτα, τα καψίματα κάδων -ο δήμος έπρεπε να είναι ευγνώμων, γλιτώνει και την καύση απορριμάτων-, την τρομοκρατική εικόνα -δε θέλω να βλέπεις τη μάπα μου και φοράω κουκούλα, γιατί είμαι λεπρός, μου έχει πέσει η μύτη και τα δόντια και έχει αρχίσει να εξαφανίζεται από τη νόσο και το δεξί μου μάγουλο (είμαι σίγουρη πως ακόμα και στο πουλί θα έχει μια μαύρη λωρίδα ή θα φοράει κράνος, γιατί και αυτό θα έχει πέσει. Αν δεν είχε πέσει και ήξερε να το χρησιμοποιήσει, η υπερβολική τεστοστερόνη θα είχε αν μη τι άλλο εκτονωθεί). Σίγουρα πρόκειται περί νόσου ο λόγος απόκρυψης του προσώπου, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να έχει την δύναμη της άποψης και πράξης του και να το δείχνει. Το δικό μου γιατί το βλέπουν κάθε φορά που λέω τη γνώμη μου; )
... και από την άλλη -συγνώμη παρασύρθηκα από τη ροή του λόγου,- έχουμε την έκφραση απόψεων πάνω σε τοίχους κτιρίων και σπιτιών, μάντρες και κολώνες.
Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα
που, αν μη τι άλλο, τιμά αυτούς που το έγραψαν,
αυτούς που τους έβαλαν να το γράψουν -δεν πρόκειται πάντα για τα ίδια άτομα-
και χαρακτηρίζει αυτούς που για χάρη του μηνύματος αυτού
θα τα σπάσουν όλα για να εκτονωθούν.
Εύγε!
Αυτό δεν είναιχτύπημα ενάντια στην εξουσία, είναι χτύπημα στην ελληνική ορθογραφία. Αν και μπορώ να φανταστώ τη σύνδεση εξουσίας-ορθογραφίας-σχολικής καταπίεσης-καπιταλιστικού συστήματος-απουσίας σεξ.
Ναί, τώρα είναι όλα ξεκάθαρα!
Και προς τον τιμημένο συγγραφέα του μηνύματος:
Αφού το γράφεις, που το γράφεις, γράφτο σωστά, ωρέ άχρηστε!
Αυτά από εμένα σήμερα, για τις απόψεις μου για τους μπάχαλους.
Τα λέμε αργότερα με καίρια πολιτικά και κοινωνικά θέματα...
(Αυτό είναι απειλή. Μόνο ο Σφακιανάκης κι εγώ θα καταπιανόμαστε με αυτά τα ζητήματα).
