ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΡΕΝΤΥ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Το όνειρο

Το βράδυ κοιμήθηκα πολύ νωρίς. Από τις 10.30 ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, εξαπλωμένη σαν τη χολέρα πάνω στο στρώμα και διάβαζα ένα βιβλίο. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 11.00 έγινε κάτι το μεταφυσικό.
…
Έσβησα το φως και αποκοιμήθηκα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Εντάξει, η αλήθεια είναι πως στη δουλειά δεν είμαι και το πιο χαλαρό άτομο του κόσμου, πάντα υπάρχει ένας σοβαρός λόγος να υστεριάσω, με αποτέλεσμα μόλις γυρνάω σπίτι να είμαι κομμάτια.
Κοιμήθηκα λοιπόν, με τη σιγουριά πως θα είμαι την επόμενη μέρα ξεκούραστη, χαλαρή, άνετη, οκτώ ώρες θα έκλεινα, άλλωστε…
Το πρωί που χτύπησε το ξυπνητήρι μου όμως ήμουν κομμάτια. Ήμουν τόσο χάλια που λίγο έλειψε να μην έρθω καν στη δουλειά.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί νιώθω τόσο χάλια και δεν έβρισκα λόγο, μέχρι που θυμήθηκα το όνειρο που είδα.

Ήμουν, λέει, οι δίδυμοι γιοι του Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ, και όχι μόνο ήμουν οι δίδυμοι γιοι του, αλλά μοιάζαμε (δύο γαρ) στον Ζαν Κλωντ σαν τρεις (!) σταγόνες νερό, μόνο που εμείς ήμασταν απλά λίγο πιο συρρικνωμένοι. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά μπαίναμε και στο αυτοκίνητο εκείνη την ώρα να πάμε σε αγώνες kick boxing, στους οποίους μάλιστα θα συμμετείχαμε ως μαθητές σχολής kick boxing. Φανταστείτε εμένα –ροδαλή και παχουλή- να έχω γίνει φτυστή ο Ζαν Κλωντ, να φοράω μαύρη στολή σαν τον σαμουράι και να κάνω «χουα- χο-χεπ-ααααααααααϊα!».
Μια φρίκη…

Τουλάχιστον τώρα που κοιτάζομαι πάλι στον καθρέφτη, παρατηρώ πως ευτυχώς ουδεμία ομοιότις…