ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ;;;

Η μικρή Μαρία οσο πάει και μαθαίνει... Μετά από μήνες κατάφερε να δημιουργήσει μια σωστή λεκτρονική διεύθυνση για να μπαίνει και να γράφει στο "μπλογκ" της -συγχωρήστε το ελληνικό, δεν αλλάζει εύκολα η γραμματοσειρά στον εξελιγμένο υπολογιστή που κάθεται...

και αποφασίζει ξανά να γράψει. Να επικοινωνήσει με το κοινό της, τα πλήθη που παραληρούν, που κόβουν τις φλέβες τους, που έπεσαν σε βαριάς μορφής κατάθλιψη τόσο καιρό που η μικρή Μαρία (αλλά μεγάλη σταρ) απουσίασε από τα πολιτιστικά δρώμενα.

Θα επικοινωνήσει λοιπόν με το κοινό της με το εξής βαρύ, τραγικό και ανυπόφορο ερώτημα:

"ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ";

Είναι Σάββατο απόγευμα. Και, ναι, η μικρή Μαρία βρίσκεται στη δουλειά... Από τις 9.οο το πρωί χάφτει μύγες, έχει συγυρίσει και έχει ξανασυγυρίσει, έχει ξεσκονίσει, έχει φάει, έχει παίξει ναρκαλιευτή -και έχει χάσει επανηλημμένα-, έχει παίξει πασιέντζα -και νίκησε, ας χειροκροτήσουμε όλοι μαζί!- και απλώς περιμένει να περάσει η ώρα για να φύγει από το καταραμένο μέρος που το λένε γραφείο -αλλά όποτε την ρωτούν πως περνάει εκεί, χαμογελάει με το ύφος πολλών καρδιναλίων και λέει με κουλ τρόπο (εκείνη την ώρα λαμπυρίζει και το δοντάκι)- "Τέλεια! Δε θα μπορούσα να είμαι πιο τυχερή..."

Και όσο περιμένει να περάσει η ώρα, αναρωτιέται πράγματα υπαρξιστικής φύσεων -ποιος είμαι, που πάω, τι είν' ο κάβουρας, τι 'ν' και το ζουμί του...

ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!!!!!! Η μικρή Μαρία κοντεύει να πάρει φόρα και να πέσει από το παράθυρο. Αλλα ακόμα και γι' αύτό έχει προνοήσει το σεβαστό αφεντικό της, ο Βούδας, ο ύψιστος των υψίστων, ο Θεός. Το γραφείο της δεν έχει παράθυρο.

Παραμένει λοιπόν να αναρωτιέται, τι να κάνει για να περάσει η ώρα. Τι μπορεί να κάνει κανείς στην τραγική αναμονή, όταν δεν περνάει η ώρα και συνειδητοποιεί την βαρύτητα του λεπτού, του δευτερολέπτου, του κλάσματος -ευτυχώς υπάρχουν και οι ναρκωτικές ουσίες.

Παίρνει στα χέρια το κινητό της. Ανακαλεί από τη μνήμη έναν αριθμό και καλεί.

Αλί!

Περιμένει να ακούσει τη φίλη της, να ανοίξει την ψυχή της στην κολλητή της...

Στράφηκε σε κείνη σαν τελευταία σανίδα σωτηρίας -ο μικρός Μήτσος την έκλασε παίζοντας τάβλι, λιαζόμενος σε κοσμική καφετέρια στο Θησείο...- αλλά η φίλη κοιμόταν... Ακριβώς ότι έπρεπε να κάνει η ίδια η μικρή Μαρία. Να είναι αγκαλιά με το μαξιλάρι, κουκουλωμένη στο κρεβάτι, να μπαίνει από το παράθυρο ο ήλιος-ευτυχώς στο δωμάτιό της έχει παράθυρο- , κι εκείνη να κοιμάται, να χουζουρεύει, να μην κάνει τίποτα.

Έχει κερδίσει το δικαίωμα στο κοπροσκύλιασμα και στο ρεπό! Έχει κερδίσει το δικαίωμα το Σάββατο να είναι κουκουλωμένη στο κρεβάτι, στις 5.οο το απόγευμα.

Φευ!

Πράγματι είναι 5.00, πράγματι είναι Σάββατο, πράγματι ο ήλιος λάμπει, αλλά η μιρκή Μαρία περιμένει ακόμα να περάσει η ώρα για να φύγει από το γραφείο... Η καθημερινότητα φαντάζει τραγική... Δεν έχει καν το κουράγιο να γράψει κάτι σοβαρό για το κοινό της...

Προτού κλείσει έχει να κάνει μια μόνο ερώτηση:

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 16, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΝ, ΝΑ ΣΚΙΣΟΥΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΟΥ ΣΑΠΙΣΜΑΤΟΣ ;;;