ΓΛΥΚΟ ΦΛΕΡΤ

Τόσες μέρες μόνη, σαν το λεμόνι, ξέχασα πως είναι να σε πολιορκούν, να σε ποθούν.

Ξέχασα τι θα πει "γλυκό φλερτ".

Χτες το βράδυ όμως το έμαθα πάλι. Εκεί, στη διασταύρωση Βασιλίσσης Σοφίας με Μεσογείων, στους Αμπελόκηπους, φεύγουσα από τον γυναικολόγο -δε θέλετε να ξέρετε γιατί!-, επιστρέφουσα στο σπίτι μου, κομμάτια από την κούραση, την αλουσιά και τη μπίχλα της ημέρας -καλά δεν ήμουν και σαν το τέρας, σταμάτα, Γωγώ! Εκεί! Εκεί στη μέση του δρόμου, όταν σήκωσα το χέρι και σταμάτησα ένα ταξί με αναμμένη τη σημαία.

Μπήκα μέσα, κάθισα, βόλεψα τον τροφαντό μου κώλο στο κάθισμα και ξεκίνησα να χαζεύω μέχρι να φτάσω στο σπίτι.

Αμ δε, όμως!

Ο ταρίφας, μόλις ξεκίνησα να ρεμβάζω και να ονειροπολώ την επανασύνδεσή μου μετά του καλού μου -ο οποίος βρίσκεται εκτός Ελλάδος για τους επόμενους μήνες-, γύρισε με κοίταξε λάγνα και άρχισε να μιλάει.

Προτού εξιστορήσω όμως τα λεγόμενά του, πρέπει να τον περιγράψω.

• ύψος: ένα κι ένα μιλκομπούκαλο (σχεδόν χανόταν πίσω από το τιμόνι)


• σώμα: βιοχλαπάτσα


• πρόσωπο: βατραχοειδές, πλατύ, το ένα μάτι να κοιτάει εδώ και το άλλο στο διάολο.


• μαλλιά: κοντό, κατσαρό, γιδίσιο με λίγα λόγια

Ο λόγος για τον οποίο μπορώ να πω πως τα παρατήρησα όλα αύτά είναι πως συνέχεια γυρνούσε και με κοιτούσε, σε βαθμό να διαφύγουμε μια-δυο φορές του τρακαρίσματος μόνο από καθαρή τύχη.

Το ένα σημάδι ερωτικού ενδιαφέροντος ήταν αυτό το συνεχές "γυρνάω-κοιτάω-κοντεύω να τρακάρω" πράγμα (ακολουθούν άλλα δύο σημαντικότερα σημάδια).

Το δεύτερο σημάδι ήταν η προθυμία του να μου αναλύσει το οικονομικό του υπόβαθρο -εργάζεται έξι μήνες το χρόνο ως ναυτικός, κερδίζοντας 20.000 ευρώ και τους υπόλοιπους μήνες κάθεται τους τρεις, και τους άλλους τρεις δουλεύει το ταξί "για να μη χολοσκάει, βρε παιδί μου, με πιάνεις;". Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην ανάλυση του ποσού που κερδίζει στα καράβια, καθώς και στην "μπέικη" ζωή που κάνει μετά όταν επιστρέφει, καπνίζοντας κουβανέζικα πούρα "να", μεγαλύτερα από εκείνου του βουλευτή που μένει στη γειτονιά του και που δεν του μίλαγε γιατί παλιότερα του είχε ζητήσει (του βουλευτή) μια χάρη κι εκείνος τον έγραψε, αλλά τώρα που είχε μεγαλύτερο πούρο από το δικό του, ούτε να τον κλάσει δεν ήθελε!

Μετά την ανάλυση της οικονομικής του κατάστασης, πέρασε σε δεύτερο μέρος. Ανέπτυξε πως θέλει τη γυναίκα -τη θέλει "ΓΥΝΑΙΚΑ"- και πως δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με το ζευγάρι η μάνα της γυναίκας. Φαντάζομαι πως εκείνος είτε είναι ορφανός, είτε η μάνα του δεν έχει γλώσσα, οπότε και δεν τον ενοχλεί.

Το τρίτο όμως και σημαντικότερο σημάδι του "πεσίματος" ήταν ο χαρακτηρισμός μου ως "ζωγραφιά", η σιγουριά πως είμαι πέντε χρόνια μικρότερη απ' ότι είμαι, και φυσικά η μεγάλη πρόταση να πάμε για καφέ.

Λοιπόν... Όσο ακούς απλά κάποιον να μιλάει, βάζεις στον αυτόματο το "ναι, βεβαίως, δίκιο εχετε, εδώ πάμε αριστερά κτλ". Όταν όμως συμβαίνει και αυτό το ευτράπελο -διατί περί τέτοιου πρόκειται- απλά προσπαθείς να μη γελάσεις!

Ακόμα καλυτερα γίνονται τα πράγματα όταν πρασπαθείς με ευγενικό τρόπο να του εξηγήσεις πως "δε μας χέζεις, ρε φίλε!". Και αρχίζουν τότε οι δικαιολογίες -βράδυ γαρ, και μοναχικά στην περιοχή διαμονής μου- πως με περιμένει ο καλός μου στο σπίτι -που τέτοια τύχη!- και πως θα πρέπει για το λόγο αυτό και μόνο να αρνηθώ, γιατί διαφορετικά θα το ήθελα πολύ-πολύ να πάω για καφέ μαζί του!

Αυτή ήταν η χτεσινή μου εμπειρία. Όσο ζω μαθαίνω. Τέλικά καταλήγω πως οι άντρες δεν έχουν κριτίριο. Αρκεί να έχει δύο πόδια που ανοίγουν...

Τι να πω...

Ν, σαι καλά, ταρίφα, με έκανες και γέλασα!