Η εβδομάδα των γιατρών

Κάθε Άνοιξη πηγαίνω σε όλους τους γιατρούς. Ξεκινάω με εξετάσεις αίματος, και μόλις βγουν τα αποτελέσματα ξεκινάω:
ενδοκρινολόγο
γυναικολόγο
παθολόγο
δερματολόγο
κάθε πέντε χρόνια παίζει σέντρα και ο βυζολόγος (στην επιστημονική ορολογία μαστολόγος).

Βέβαια αυτό θεωρητικά το κάνω κάθε Άνοιξη. Η εβδομάδα των γιατρώ όσο πάει και μετατίθεται. Τον ένα χρόνο είναι την Άνοιξη, τον επόμενο αρχές καλοκαιριού, τώρα έφτασα αρχές Ιουλίου. Είναι τόσο βαρετές αυτές οι μέρες που θα φύγω από τη δουλειά μου το απόγευμα και θα μπαστακωθώ στην αίθουσα αναμονής για μία και δύο ώρες, θα κοιτάζομαι με τους υπολοίπους κατά φαντασία και μη ασθενείς, θα σιχτιρίσω την ώρα και τη στιγμή που δεν έκανα μια απλή εισαγωγή σε νοσοκομείο –αν και γι’ αυτό θα πρέπει να πάρω άδεια, άρα θα πρέπει να βρω αντικαταστάτη στη δουλειά, πράγμα στην ουσία αδύνατο-, θα συνεχίσω να περιμένω και στο τέλος θα με καλέσει ο γιατρός στο γραφείο του.

Εκεί θα συμβούν διαφορετικά κατά περίπτωση πράγματα. Ο ενδοκρινολόγος θα με ζουπήξει στο λαιμό, θα μου πάρει την πίεση και θα με χρεώσει 100 ευρώ (έχω/δεν έχω κάτι, δεν έχει σημασία). Ο γυναικολόγος θα με παραπέμψει στις πεντακόσιες γραμματείς και νοσοκόμες του, θα με καθίσει στο σούπερ λουξ διαστημικό γυναικολογικό κάθισμα, θα με εξετάσει, και μετά η γραμματέας του θα μου πει πως επειδή είμαστε γνωστοί και φίλοι θα πληρώσω μόνο (!) 150 ευρώ –χωρίς απόδειξη εννοείται. Αυτόν τον γιατρό θα τον κλάσω λίγο καιρό μετά, δε θα ξαναπατήσω στο ντιζαϊνάτο ιατρείο του. Όταν βγάζω μύκητες, θέλω να μπορώ να μιλήσω μαζί του και όχι με τις γραμματείς του! Όταν νομίζω πως είμαι έγκυος θέλω να με καθησυχάσει/βρίσει/ορίσει ημερομηνία διαγραφής ο ίδιος και όχι η νοσοκόμα του!
Έπειτα θα πάω στον παθολόγο. Θα δει τις εξετάσεις μου, μαζί με τα πορίσματα των άλλων δύο, θα μου ξαναπάρει την πίεση, θα κάνει με σημασία «Αχαααα, χμμμ, όπως τα φαντάστηκα», θα με βρει απόλυτα υγιή και θα με χρεώσει 80 ευρώ –ούτε αυτός θα μου δώσει απόδειξη.
Σειρά έχει μετά ο δερματολόγος. Εκεί κι αν θα περιμένω στην αίθουσα αναμονής. Παράλληλα με το δερματολογικό λειτουργεί ο ιατρός και κέντρο αισθητικής, οπότε συγκεντρώνεται εκεί μέσα κάθε ακμή, σπυρί και κηλίδα. Περιμένω, περιμένω, περιμένω, είμαι σίγουρη πως θα μου βρει επιτέλους κάτι, τόσα λεφτά έχω ξοδέψει μέχρι στιγμής για να μου ξαναπούν πως είμαι μια χαρά, έχω και αυτά τα περίεργα σπυράκια στα χέρια. Το λιγότερο στρεπτόκοκκος.
«Ψυχοσωματικό» θα αποφανθεί ο γιατρός και θα μου ζητήσει 100 ευρώ. Θα έχω κάτσει στο γραφείο του μόλις δέκα λεπτά…

Το πραγματικό ερώτημα που προκύπτει από όλο αυτό το πατιρντί είναι απλό.
Γιατί δεν έγινα γιατρός, ο μαλάκας;
Είναι δυνατόν οι άνθρωποι που υποτίθεται πως θεραπεύουν τον κόσμο, να είναι οι βασικότεροι παράγοντες της παραοικονομίας –και απαντώ αμέσως ναι, φυσικά, εννοείται, δεν είμαι τόσο αφελής, απλά έπρεπε έστω και ρητορικά να θέσω την ερώτηση.
και τέλος θέλω να ρωτήσω: Είμαστε τόσο δειλοί και ανίκανοι να αντιδράσουμε σε αυτό; Πώς είναι δυνατόν να δεχόμαστε μια τέτοια εκμετάλλευση; Πώς ανεχόμαστε να χρυσοπληρώνουμε ανθρώπους, οι οποίοι δε λέω, σώζουν κατά καιρούς ζωές, αν και τον υπόλοιπο καιρό ξύνονται, είναι γελοίοι και τραμπούκοι;

Πολλά και φιλοσοφικά τα ερωτήματα. Όσο όμως δεν κάνω κι εγώ κάτι γι’ αυτά, θα συνεχίσω κάθε χρόνο να πληρώνω περί τα 300 ευρώ σε εξετάσεις, γιατρούς και πορίσματα, από το φόβο και μόνο μήπως πάθω κάτι. Τελικά ποιος είναι πιο μαλάκας; Εγώ ή αυτοί;

(αναγνωρίζουμε φυσικά πώς ανάμεσα σε όλους αυτούς υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις. ο αριθμός τους όμως το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον κανόνα).